MEERKINDEREN

 

                                           WORLD OF WONDERS 1873

Het is niet ongewoon om in oude boeken en tijdschriften berichten tegen te komen over Meerminnen/Mannen, die werkelijk gezien zijn, gevangen, en soms niet al te sympathiek behandeld. Natuurlijk vragen we ons dan af waar het werkelijk over gaat, want, zoals we allemaal weten, Meerminnen zijn wezens uit sprookjes en fabels, en daar moeten we niet in geloven.

Natuurlijk hebben Meerminnen ook Meerkinderen van de Meermannen, dat is logisch.

Het nevenstaande stukje vond ik in World of Wonders, een boek uit 1873, maar het gaat over een geval op het eiland Man, een mistig eiland met een magische traditie, en natuurlijk voelen Meerminnen en hun nageslacht zich daartoe aangetrokken. 

De schrijver van het berichtje heeft het uit het Monthly Magazine van 1811, maar op de site van cryptozoöloog Loren Coleman, Cryptomundo, lees ik dat het in 1810 plaatsvond. Dit is de tekst:

"Twee meerkinderen werden onlangs ontdekt door drie respectabele arbeiders van Douglas, Isle of Man, gedurende een excursie in de Calf of Man (een baai) op zoek naar oesters.(?)

Aangetrokken door een geluid als van een jong katje, vonden ze, zoekend tussen de rotsen, twee kleine zeedieren, precies gelijkend qua vorm op de soort wezens die zo vaak zijn beschreven en bekend zijn onder de naam Zeemeerminnen.

Een van hen was dood en erg beschadigd door het geweld waarmee het op de kust was gegooid gedurende een hevige storm van de afgelopen nacht. De andere werd meegenomen naar Dougals, waar hij het goed schijnt te doen. Hij is een voet en 11 inch lang (bijna 60 cm), van de kruin tot het eind van de staart; 12½ cm schouderbreedte; de huid heeft een bleek bruine tint en in de schubben van de staart zit een zweem van violet. Het haar op het hoofd, als je het zo kunt noemen heeft een lichtgroene kleur en is bevestigd op de kruin van het hoofd, alleen loshangend rond het gezicht en ongeveer 10 cm in lengte, het voelt glibberig aan en lijkt een beetje op zeewier dat op de rotsen groeit. De mond is klein en er is geen spoor van tanden.

Hij vindt het heerlijk om te zwemmen in een grote tobbe met zeewater en het voedt zich met mosselen en andere schelpdieren, die het met graagte verorbert. Af en toe drinkt het ook kleine porties melk en water, als het dat met een hol pijpje gevoerd krijgt."   

Tot zover World of Wonders.

Jenny Randles schreef een boek over het Supernatural Isle of Man. Daarin bespreekt ze o.a. bovennatuurlijke overleveringen, waar natuurlijk ook Meerminnen in figureren. Hun naam is 'Ben-varrey, en ze zijn gerapporteerd van de oudheid tot in de 20ste eeuw, schrijft Randles. Ze hebben in alle gevallen een goede reputatie, zoeken het gezelschap van zeelieden en vissers, en brengen geluk, tenzij ze slecht behandeld worden, maar dat is logisch.

Randles schrijft: "Waarnemingen komen veel voor in het zuiden en oosten van het eiland, en er is een overlevering dat voor de kust van Langness er een ondergelopen Meervolkstad is, sinds de Middeleeuwen. Sommige 20ste eeuwse rapporten , vooral die in de buurt van Spanish Head, spreken van gladhuidige wezens op de rotsen voor de kust die zich met opmerkelijke intelligentie gedragen. Omdat er een gezonde zeehondenpopulatie is in dat gebied, is het verleidelijk die aan te wijzen als de oorsprong van de Mermaid legenden over de jaren."

Tja, en dat kan ik me nou niet voorstellen. Randles lijkt er zelf ook aan te twijfelen. Zouden eilandbewoners, vertrouwd met de zee en het daarin verblijvende gedierte nou echt niet in staat zijn een zeehond van een Meermin te onderscheiden? 

Maar ja, wat anders?