donderdag 7 maart 2013

KINDERMEDIUMS


In het 'SPIRITUAL MAGAZINE' van 1875 staat een lang stuk over mediumschap bij kinderen, te beginnen op p233.

Een interessant onderwerp in deze tijd waarin ieder kind met paranormale gaven meteen het New Age etiket 'Indigo' krijgt opgespeld. Laten we daarom even naar de 'Old Age' kijken. 

Het eerste voorbeeld dat de schrijver noemt is een kind in de Bijbel, Samuel, die drie keer geroepen wordt door God, maar denkt dat de stem van zijn meester Eli komt.  (1 Samuel 3: 1-21)

Uit het laatste vers blijkt dat Samuel's gesprekken met God ook nog doorgaan als hij volwassen is. 

Een ander geval is een 5 jarig jongetje in het 17de eeuwse Frankrijk, dat zo ernstig  'door de geest werd gegrepen' dat hij er van schudde. Hij voorspelde ellende en rampen en met de kerk zou het ook niet goed aflopen. Net als Bijbelse profeten riep hij op tot boetedoening. De 17de eeuwse verslaggever voegt er aan toe dat er veel van zulke kinderen waren, en dat hij er zelf zeker 60 van had gezien en gehoord, tussen de drie en 12 jaar. Maar, voegt hij er met modern inzicht aan toe: "sommigen van hen hadden dringend behoefte hadden aan verpleging".
Een van de jongsten die hij beschrijft is een kind van 3 maanden, die met heldere stem in de wieg ligt te profeteren.

Nu wij weer. 

In een krant van 1872, meldt de schrijver, staat een stuk over een meisje van 11 jaar dat geleerde preken houdt, die "opmerkelijk zijn door hun helderheid, precisie, diepte van gedachten en overtuigingskracht."
Het kind heeft geen educatie, is analfabeet en komt uit een even onontwikkeld gezin.
Als de spirit haar verlaat weet ze niets meer van wat ze allemaal heeft gezegd. Een werkelijk trance-mediumpje dus.  En dan dit:
 
 

 SPIRITUAL MAGAZINE V1 1875 p 236 ▲

Je kunt je natuurlijk wel afvragen welke gefrustreerde ziel daarboven het nodig vond om een kind te misbruiken voor zijn preeklust. Onze eigen Nederlandse Spiritualist Elise van Calcar (1822-1904), die haar meningen nooit onder stoelen of banken stak, had er geen goed woord voor over.

Emma Hardinge Britten beschrijft in Modern American Spiritualism het geval van een kind dat het nog bonter maakt. Het jaar is 1851, de plaats Waterford, N.Y. Een groepje geleerde heren is afgekomen op het gerucht en vindt een peuter die met poppen zit te spelen. Hun verwachtingen zijn begrijpelijkerwijs niet hoog gespannen. Met zoetigheid wordt het kind 'verleid' om haar gaven te tonen. Dan gebeurt het. (Stuk hierboven):

" Gezeten op een hoge kinderstoel, met haar kleine voetjes rustend of het voetenplankje, zat het kind onverstoorbaar snoepjes te kauwen terwijl ze met stoel en al werd opgepakt en door de kamer zweefde, alsof ze een veertje was dat door de wind werd geblazen. Intussen begon ook de zware tafel waaraan het gezelschap had plaatsgenomen te schommelen als een schip op zee, en de heren gingen eveneens de lucht in. Daarbij klonken er heftige slagen vanuit verschillende kanten van de kamer, en namen, data en feiten werden geklopt....."

Deze buitengewoon interessante seance duurde ongewoon lang. Dan geeft de geest van de broer van een van de aanwezigen, Generaal Bullard, te kennen dat hij wil communiceren. Generaal Bullard wil de identiteit van de broer testen op een wel heel vreemde manier: als hij is wie hij zegt te zijn, laat hij dan het kind in de kinderstoel naar me toe bewegen. Alsof dat een bewijs is. Maar hij is nog niet aan het eind van zijn gedachte of het kind wordt opgetild met stoel en al en op de plek gezet die hij in gedachten had. Niets is onmogelijk voor geesten, alleen onomstotelijk bewijs geven van wie ze zijn, dat blijft een moeilijk puntje. 

De heren waren danig onder de indruk, en berichtten de gebeurtenissen aan de dominee, die het meer in de richting van de duivel had gezocht. Maar toen de dominee zelf een seance met de dreumes meemaakte was hij overtuigd, werd zelf schrijf medium en een overtuigd spiritualist.

Het kan raar lopen in het leven.

 Maar het kan nog raarder: In een ander stuk in het Spiritualist Magazine van 1875 lees ik het volgende, verteld door een Pierre Dubois:

"Verleden jaar ging ik , samen met twee van mijn vrienden, op bezoek bij een andere vriend, Pierre Jacques. Toen we daar waren kwam de dochter van de familie haar moeder roepen die bij ons in de kamer was, en zei: "Moeder, kom, de baby!" Waarop de moeder ons vroeg mee te gaan, om de sprekende zuigeling te zien. We hoefden niet bang te zijn, voegde ze er aan toe, want dit wonder was al eerder gebeurd.

We volgden haar naar de kamer van het kind, dat drie of vier maanden was en ingewikkeld in doeken in de wieg lag. Natuurlijk kon het kind nog niet praten of lopen, daar was het te jong voor.  Maar toen wij de kamer binnenkramen lag het kind met luide stem in duidelijk Frans te praten, zodat hij goed verstaanbaar was in de hele kamer. Hij riep op tot bekering en boetedoening, net als ik anderen heb zien doen in een staat van inspiratie.
Jacques Dubois schrijft dat hij meer dan 60 kinderen heeft gezien tussen de drie en 12 jaar die in een dergelijke conditie waren, "maar deze was wel erg jong. "

 In het licht van zo'n merkwaardig - dat is een understatement! - verhaal wordt die kabeljauw die in 2010 op de joodse markt in New York in het Hebreeuws begon te profeteren, ineens een stuk geloofwaardiger.

En wat ik me dan ook afvraag is waarom een kabeljauw, een kind van 3 maanden en diverse Maria's aan de hemelen allemaal dezelfde weinig originele boodschap hebben.

What's next?

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten