Als we
aan een versteend lichaam denken (als we daar al ooit aan denken) dan zien we
misschien de 'levensechte' lichamen voor ons van de slachtoffers in Pompeï, na de uitbarsting
van de Vesuvius in 79 AD. Tenminste, zo gaat het bij mij.
Maar
behalve door as en de tijd kunnen lichamen blijkbaar ook op andere wijzen
verstenen, net als dat bij hout het geval is en bij veel andere materialen. Dat
komt dan door de mineralen die er in een vloeistof, meestal mineraalrijk water,
zitten. Die dringen (bij hout) de capilaire vaten binnen en kristalliseren,
zodat er - in de loop van miljoenen jaren - een steenharde massa ontstaat die
precies het uiterlijk houdt van het oorspronkelijk gewas. Hele bossen zijn zo
versteend, en o.a. te zien in California's 'Petrified Wood'. Maar ook schepen
die lang op de zeebodem liggen ondergaan dit proces.
Bij
mensen is het minder bekend, maar waarom niet?
Hier
een stukje uit het merkwaardige boek 'THE CABINET OF CURIOSITIES' uit
1824, een bron van Forteana. Op blz 96 lezen we:
Op de
31ste mei 1781 werd een graf geopend om plaats te maken voor een andere kist,
in Hathersedge, Derbyshire.
In dit
graf was Benjamin Ashton begraven op
29 december 1725, oud 42 jaar. Zijn kist werd, per ongeluk of uit nieuwsgierigheid
geopend en Benjamin bleek er versteend en wel in te liggen. Toen men probeerde
het beeld uit de kist te halen brak het hoofd af, waarbij bleek dat het hele
lijk massief was geworden. De gelijkenis was zo sterk dat sommigen die hem
levend hadden gekend hem onmiddellijk konden thuisbrengen.
Zijn
gezicht en buik waren donker, zijn ondergedeelte hat een iets andere kleur. Hij
werd weer in de kist gelegd en opnieuw begraven. De kist, die gemaakt was van
eiken planken, 2½cm dik, was zo stevig als toen hij in de grond werd gestopt,
zonder enig blijk van verstening!
Er was
een waterbron onder? het graf doorgedrongen in de kist, maar die had
geen verschil gemaakt, en het was ook niet bekend dat dat water een verstenende
eigenschap had.
Benjamin
Ashton was duidelijk niet de enige die verhardde.
In de New
York Times van 3 mei 1891 staat nevenstaand bericht uit Japan:
Yokohama.
Op 11 maart vond de herbegrafenis plaats van iemand die in 1878 begraven was.
Bij het openen van het graf bleek dat de
halve kist was verteerd door onderdompeling in water dat de kist was
binnengedrongen. Het deel van het lichaam dat daardoor zichtbaar was, zag er
vreemd wit uit, niet vergaan, en hard als steen.
De
opgravers haalden de deksel van de kist en zagen het lijk precies zoals 13 jaar
tevoren, rechtop begraven zoals de gewoonte is in Japan, perfect intact, met de
kralen van de mala rond de nek, maar alsof het uit steen gehouwen was.
Toen
men van de verbazing was bekomen werd er verdergegaan met het verwijderen van
het lichaam uit het graf, maar menigten waren intussen gearriveerd om het vreemde object te
zien, en velen vereerden het lichaam alsof ze in tegenwoordigheid van een
Wonder waren.
Girolamo Segato (1792-1836) was
een Florentijnse chemicus die gefascineerd werd door mummificatie processen.
Hij bracht enige tijd door in Egypte en bestudeerde de oude technieken. Maar
Segato ging verder: hij ontwikkelde een proces dat tot werkelijke verstening
leidde van weefsel. Dat was bijzonder, en ook bijzonder nuttig, want nog altijd
zijn we voor het behoud van biologische specimen afhankelijk van 'sterk water',
formaldehyde, een ongezond spul. Uit de aard der zaak zijn vreemde embrio's en
buitenissige variaties van mensen en dieren daardoor gebonden aan containers
waarzonder ze snel zouden vergaan.
Een procedé voor het permanent bewaren van dode organismen, zonder kans
op brekende vaten, verkleuring of vormverandering zou dus heel welkom geweest
zijn.
Wel maakte Segato diverse versteningen, o.a. van een hoofd en borsten die
nog steeds te bewonderen zijn in het anatomisch museum van de universiteit van
Florence. Kunstzinnig was Segato ook: de tafel hierboven is totaal gemaakt van
versteende delen van botten, hersens, longen en bloedvaten, spieren en darmen.
Voor de medicus herkenbaar; een leerzaam meubelstuk.
Nadat er een keer was ingebroken bij Segato en zijn papieren overhoop waren
gehaald, besloot hij alles te vernietigen. Hij had de bedoeling zijn kennis
over te dragen aan een intieme vriend, maar dat is er niet van gekomen. Segato stierf vrij
plotseling op 44 jarige leeftijd, verzuchtend dat als hij een uur langer had gehad....
Zijn geheim ging mee het graf in.
Sindsdien zijn wetenschappers er nog steeds naar op zoek, tot nu toe
zonder resultaat.
Hi Loes,
BeantwoordenVerwijderenin verband met je boeiende post, zie ook dit: http://www.thestranger.com/seattle/the-madam-who-turned-to-stone/Content?oid=16170221
Hartelijke groeten,
Theo