Het eerste deel van het artikeltje verwijst naar de
lichtverschijnselen die in die jaren
veel seances begeleidden. Dan stapt de schrijver over op lichten bij religieuze
plaatsen, als Lourdes en het Ierse Knock.
Two Worlds wendt zich in het geval van de Boeddha Stralen
tot de Theosophist en schrijft:
"De Theosophist
beschrijft een incident dat in sommige opzichten nog opmerkelijker is dan die
in Europa voorgekomen zijn.
In 1887 was er een
Hogepriester in Sumungula die een vreemde verlichting had gezien in Badulla (Sri
Lanka), op de geboortedag van Boeddha, op
de dag van de volle maan van dat jaar. Hij zei dat de monniken van zijn eigen
klooster en zo'n duizend andere toeschouwers de lichten hadden gezien."
Een van de leerlingen, een intelligente en sceptische
jongeman die niet overtuigd was door het getuigenis van de pelgrims die de
lichten in voorgaande jaren hadden waargenomen, onderzocht de zaak zelf en berichtte
het volgende, nadat hij zich zo had opgesteld dat hij niet ten prooi kon vallen
aan een optische illusie:
"Kort na mijn
aankomst om 7.30 a.m, toen er nog niets te zien was, maakten zo'n 200 pelgrims
driemaal een rondgang rond de tempelpagode, onder begeleiding van drums.
Ik had me in de
schaduw aan de westzijde van de tempel opgesteld. Toen hoorde ik een kreet:
'Sadhu'! van de pelgrims, en opkijkend zag ik drie kleine heldere sterren die langzaam omhoog stegen van de noordkant
van de tempel. Gaandeweg werden het er meer, de meesten komend van de zuidkant.
Tegelijkertijd verscheen er wat qua kleur leek op een regenboog die de hele
tijd duidelijk te zien was, niet boven de top van de tempel maar zich vormend
naar de contouren van de pagode en zwevend over de emanaties die beslist uit de
body van de tempel kwamen.
Het fenomeen duurde
anderhalf uur, waarna de regenboog verdween samen met de emanaties uit de
pagode. "
Er is geen optische verklaring van de gebeurtenis, die
plaatsvond in de volle tropische zon. Er was geen regen of mist die de
regenboog had kunnen veroorzaken, en het verschijnsel was ook niet geschapen
als een regenboog maar volgde de bochten en uitsteeksels van de tempelpagode.
Het was zichtbaar vanuit elke positie, net als een ander object dat zich op een
vaste plaats bevindt.
.
Een van de 5 heilige bergen van China is Wu T'ai Shan, en berg die het Chinese
Boeddhisme en het Lamaïsme van Tibet in heiligheid samenbrengt.
T'ai Shan betekent '5 toppen' , en de berg en zijn vele
heiligdommen zijn gewijd aan de belichaming van Wijsheid.
Het boven beschreven fenomeen van de lichten op de berg van
Sri Lanka doet zich, of deed zich? ook voor op de berg T'ai Shan.
Lama Anagarika Govinda
schrijft erover in zijn boek uit 1966 'The
Way of the White Clouds', en daar haalt hij een fragment aan uit 'The Wheel of Life' (1959) van sinoloog John Blofeld, die maanden heeft doorgebracht op de heilige berg en
de lichten met eigen ogen zag.
Hij schrijft:
"We bereikten de
hoogste tempel laat in de middag en we keken met belangstelling neer op de
kleine toren die op de hoogste pinakel gebouwd was, ongeveer 30 meter boven
ons. Een van de monniken vestigde onze aandacht op het uitzicht van af de
toren: mijlen en mijlen leegte..
Kort na middernacht
stapte er een monnik met een lantaarn binnen en riep: "De Bodhisattva is
gekomen!" .
De klim naar de deur
van de toren nam minder dan een minuut. Toen we een voor een de kleine ruimte
binnentraden en door het raam keken gaven we een kreet van verbazing, alsof de
uren van praten erover ons toch niet genoeg hadden voorbereid op wat we nu zagen.
Daar, in de grote open
ruimte voorbij het raam, zo op het oog niet meer dan 200 m van ons verwijderd,
zweefden ontelbare bollen van licht majestueus aan ons voorbij. We konden hun
grootte niet bepalen, want de afstand was niet in te schatten. Wat het waren,
waar ze vandaan kwamen en waar ze naar op weg waren toen ze langzaam in het
Westen verdwenen, kon niemand zeggen. Pluizige ballen van oranje vuur, bewegend
door de ruimte, zonder haast, majesteitelijk, werkelijk een passende
manifestatie van goddelijkheid!"
Op de dag van zijn vertrek uit het Indiase Gangtok, provincie Sikkim, aan de voet
van de Himalaya's, spreekt hij de Maharadja in zijn klooster in Podang. Omdat er verder niemand
aanwezig is dan de twee mannen, kan de Lama de Maharadja vragen wat die lichten
zijn die hij over de heuvels had zien glijden..
De Maharadja glimlachtte, en zacht zei hij: "Er gebeuren hier een massa vreemde
dingen, en ik spreek er niet graag over met buitenstaanders, want die denken
alleen maar dat ik bijgelovig ben. Maar nu je ze zelf gezien hebt...kan ik je
vertellen dat ze niet van menselijke oorsprong zijn. Ze bewegen over het ontoegankelijkste
terrein met een gemak en een snelheid die geen mens kan bereiken, schijnbaar
zwevend in de lucht. Niemand heeft ze nog kunnen verklaren, en ikzelf heb er
geen theorie over, hoewel sommigen geloven dat het geesten zijn. Hoe het ook
zij, het is een feit dat ik ze heb zien bewegen over het terrein van het paleis
naar de plek waar nu de tempel staat. Dat was altijd een heilige plek, en
sommige mensen zeggen dat er ook een crematieplaats was of een begraafplaats."
De Maharadja wou er verder niets over zeggen.
"Maar",
besluit Lama Anagarika, "verre van
ridiculiseren wat mensen geloven, respecteer ik hun houding en de manier waarop ze een hogere betekenis
geven aan onverklaarbare fenomenen die ons omringen, in plaats van er op neer
te kijken als betekenisloze mechanische processen die geen verbinding hebben
met het bezielde leven. Het is het ultieme mysterie van de protonen, neutronen
en elektronen van de moderne wetenschap waarvoor de moderne mens nog even
hulpeloos staat als de primitieve mens stond tegenover de overweldigende
fenomenen van de natuur."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten