UITGEHARD

Als we aan een versteend lichaam denken (als we daar al ooit aan denken) dan zien we misschien de 'levensechte' lichamen voor ons van de slachtoffers in Pompeï, na de uitbarsting van de Vesuvius in 79 AD. Tenminste, zo gaat het bij mij.

Maar behalve door as en de tijd kunnen lichamen blijkbaar ook op andere wijzen verstenen, net als dat bij hout het geval is en bij veel andere materialen. Dat komt dan door de mineralen die er in een vloeistof, meestal mineraalrijk water, zitten. Die dringen (bij hout) de capilaire vaten binnen en kristalliseren, zodat er  - in de loop van miljoenen jaren - een steenharde massa ontstaat die precies het uiterlijk houdt van het oorspronkelijk gewas. Hele bossen zijn zo versteend, en o.a. te zien in California's 'Petrified Wood'. Maar ook schepen die lang op de zeebodem liggen ondergaan dit proces.

Bij mensen is het minder bekend, maar waarom niet?

Hier een stukje uit het merkwaardige boek 'THE CABINET OF CURIOSITIES' uit 1824, een bron van Forteana. Op blz 96 lezen we:

Op de 31ste mei 1781 werd een graf geopend om plaats te maken voor een andere kist, in Hathersedge, Derbyshire.

In dit graf was Benjamin Ashton begraven op 29 december 1725, oud 42 jaar. Zijn kist werd, per ongeluk of uit nieuwsgierigheid geopend en Benjamin bleek er versteend en wel in te liggen. Toen men probeerde het beeld uit de kist te halen brak het hoofd af, waarbij bleek dat het hele lijk massief was geworden. De gelijkenis was zo sterk dat sommigen die hem levend hadden gekend hem onmiddellijk konden thuisbrengen.

Zijn gezicht en buik waren donker, zijn ondergedeelte hat een iets andere kleur. Hij werd weer in de kist gelegd en opnieuw begraven. De kist, die gemaakt was van eiken planken, 2½cm dik, was zo stevig als toen hij in de grond werd gestopt, zonder enig blijk van verstening!

Er was een waterbron onder? het graf doorgedrongen in de kist, maar die had geen verschil gemaakt, en het was ook niet bekend dat dat water een verstenende eigenschap had. 

 

Toch zal dat in dit geval zeker zo geweest zijn, bronwater kan vol mineralen zitten.

Benjamin Ashton was duidelijk niet de enige die verhardde.

In de New York Times van 3 mei 1891 staat nevenstaand bericht uit Japan:  

Yokohama. Op 11 maart vond de herbegrafenis plaats van iemand die in 1878 begraven was. Bij het openen van het graf bleek dat de halve kist was verteerd door onderdompeling in water dat de kist was binnengedrongen. Het deel van het lichaam dat daardoor zichtbaar was, zag er vreemd wit uit, niet vergaan, en hard als steen.

De opgravers haalden de deksel van de kist en zagen het lijk precies zoals 13 jaar tevoren, rechtop begraven zoals de gewoonte is in Japan, perfect intact, met de kralen van de mala rond de nek, maar alsof het uit steen gehouwen was.

Toen men van de verbazing was bekomen werd er verdergegaan met het verwijderen van het lichaam uit het graf, maar menigten waren intussen gearriveerd om het vreemde object te zien, en velen vereerden het lichaam alsof ze in tegenwoordigheid van een Wonder waren.

Maar sommige mensen hebben niet genoeg aan de enkele keer dat een versteend lichaam boven water komt.

Girolamo Segato (1792-1836) was een Florentijnse chemicus die gefascineerd werd door mummificatie processen. Hij bracht enige tijd door in Egypte en bestudeerde de oude technieken. Maar Segato ging verder: hij ontwikkelde een proces dat tot werkelijke verstening leidde van weefsel. Dat was bijzonder, en ook bijzonder nuttig, want nog altijd zijn we voor het behoud van biologische specimen afhankelijk van 'sterk water', formaldehyde, een ongezond spul. Uit de aard der zaak zijn vreemde embrio's en buitenissige variaties van mensen en dieren daardoor gebonden aan containers waarzonder ze snel zouden vergaan.

Een procedé voor het permanent bewaren van dode organismen, zonder kans op brekende vaten, verkleuring of vormverandering zou dus heel welkom geweest zijn.

Van de Kerk kreeg Segato - hoe kan het ook anders - veel tegenwerking: in de bijbel staat dat de mens tot stof dient te vergaan, en daar wordt bij verstening een stokje voor gestoken. Daardoor werd zijn plezier in de ontdekking behoorlijk gefrustreerd, en werd het moeilijker aan lichamen te komen. De Kerk kon niet hypocrieter zijn: de levendige handel in relieken van heiligen weerspreekt iedere bijbeltekst.

Wel maakte Segato diverse versteningen, o.a. van een hoofd en borsten die nog steeds te bewonderen zijn in het anatomisch museum van de universiteit van Florence. Kunstzinnig was Segato ook: de tafel hierboven is totaal gemaakt van versteende delen van botten, hersens, longen en bloedvaten, spieren en darmen. Voor de medicus herkenbaar; een leerzaam meubelstuk.

 

Nadat er een keer was ingebroken bij Segato en zijn papieren overhoop waren gehaald, besloot hij alles te vernietigen. Hij had de bedoeling zijn kennis over te dragen aan een intieme vriend, maar dat  is er niet van gekomen. Segato stierf vrij plotseling op 44 jarige leeftijd, verzuchtend dat als hij een uur langer had gehad....

Zijn geheim ging mee het graf in.

Sindsdien zijn wetenschappers er nog steeds naar op zoek, tot nu toe zonder resultaat.